Mijn struggles met duurzaam leven

Regelmatig krijg ik complimenten over onze eco lifestyle. Op de manier waarop wij ons huishouden en leven willen verduurzamen. Hoe wij onze kinderen milieubewust laten opgroeien en hoe ik anderen probeer te inspireren om ook “groen” te leven. Ook wordt mij weleens gevraagd of het niet lastig is, duurzaam leven. Meestal zeg ik dat het wel meevalt, maar de laatste tijd kom ik daar een beetje van terug. En omdat heus niet alles insta-perfect is, wil ik ook deze struggles graag met jullie delen.

Eco fashionista

Duurzaam shoppen is niet altijd vanzelfsprekend geweest voor mij. Zal ik maar eerlijk bekennen dat ik jaren geleden verslaafd was aan winkelen? Ik heb heel lang in een winkel gewerkt. In 2 eigenlijk. En bij beide winkels was ik volgens mij 1 van de beste klanten. In het begin was kleding mijn zwakke plek. Twee kledingkasten had ik voor mezelf. Helemaal tot de nok toe gevuld met kleding. Als ik niet winkelde onder werktijd, ging ik wel met mijn moeder of met vriendinnen naar de stad. Lekker shoppen als tijdverdrijf en nooit met lege handen thuiskomen.

Bij de H&M en Primark ging ik helemaal los. En laat ik maar niet beginnen over sample sales. Tassen vol mee onder het motto: “Zo goedkoop krijg je het nergens”. Mijn uiterlijk vond ik heel belangrijk. Hoe succesvol ik mijn outfit vond, bepaalde voor een groot deel mijn humeur van die dag of avond. Ja, echt.

In het begin vond ik het kicken als ik een leuk item had gevonden

En nu? Nu heb ik met mezelf afgesproken dat ik alleen nog maar bewust mag shoppen (lees hier meer over mijn eco en fair fashion missie). Het liefst alles tweedehands en als ik echt nog iets “nodig” heb (want in hoeverre kun je iets nodig hebben met een kast vol kleren?), mag ik alleen maar iets aanschaffen van een merk dat eco en/of fairtrade is. In het begin vond ik het kicken als ik weer een leuk item had gevonden dat voldeed aan die eisen. En ook al was winkelen nu niet echt meer zo’n leuke bezigheid – want ik kon bijna nergens meer iets kopen, moeite met deze door mezelf opgelegde restricties had ik niet.

Maar ik beken dat ik daar nu wel een beetje van teruggekomen ben. Na een Marie Kondo rondje door mijn kast heb ik weliswaar alleen nog maar mooie items in mijn kast liggen, ik voel me niet echt een fashionista. Een avondje uit met vriendinnen? Een bloggersevent? Ik sta radeloos voor mijn kast, omdat ik geen idee heb wat ik aan moet. Op mijn verlanglijstje staat nog een flared jeans of een flared broek met luipaardprint en een mooie skinny zwarte spijkerbroek, om mijn lievelingsbroek te vervangen die ik tot op het laatste draadje versleten heb. Ook zou ik nog wel zo’n mooie teddy jas willen hebben. Maar die heb ik nog niet gevonden. Althans, niet tweedehands. En ook niet bij mijn bekende eco/fairtrade adresjes.

Aan de ene kant vind ik het belachelijk dat ik mij hier druk om maak. Ik weet toch waar ik het voor doe? Van het water dat is gebruikt om de kleding in mijn kledingkast te maken, zou ik 50 jaar kunnen drinken! En voor die blouse die ik 3 jaar geleden op de markt kocht hebben mensen keihard gewerkt voor minder dan een minimum loon. Hoezo baal ik ervan dat ik die broek nog niet in de kast heb liggen? Duurzaam leven bestaat nu eenmaal uit keuzes maken.

…en toch knaagt het een beetje…

En toch knaagt het een beetje. Als je dan al die hippe bloggers bij elkaar ziet staan. Of wanneer ik de kroeg binnenloop en mijn mooie vriendinnen zie zitten. Soms voelt het toch een beetje alsof ik dan met geitenwollen sokken in sandalen sta. En daar kan ik dan ook weer van balen, want sinds wanneer ben ik zo oppervlakkig?

Maar ik denk dat dit even iets is waar ik doorheen moet. Gewoon Marktplaats in de gaten houden in de hoop dat 1 van de dingen op mijn verlanglijstje toevallig in mijn maat te koop wordt gezet. En the bigger picture in gedachten houden.

Duurzaam wonen

Thuis gaat het duurzaam leven ons redelijk goed af. We investeren in duurzame alternatieven voor ons huishouden en we bedenken steeds meer manieren om het milieu te besparen.

Maar ik blijf wel dol op interieurstyling. Ik doe iedere week een rondje in de kringloopwinkel hier vlakbij. Op die manier kan ik mijn veranderdrang nog wel verantwoorden. Maar ik moet uitjes naar het tuincentrum of zelfs Kruidvat naast de supermarkt vermijden. Ook al weet ik dat het meestal troep is, toch laat ik me nog te makkelijk verleiden om nog even dat dekbed, dat leuke wandkleedje of mandje mee te nemen.

Ook wil ik vaak en snel iets anders in huis. Met een likje verf op de muur heb je dat effect al gauw. Ook een meubelstuk in een nieuw kleurtje zetten doet wonderen. Maar ook dat is iets wat ik met mate wil gaan doen. Er moet nog steeds het een en ander geschilderd worden in huis, maar ik ga wel proberen om tijdloze keuzes te maken. Kleuren die ik niet na een jaar alweer zat ben. Of me dat lukt is natuurlijk de grote vraag.

Coffee to go

Ook onderweg word ik ook nog best vaak geconfronteerd met mijn gebrek aan doorzettingsvermogen. Of aan planning. Ik wil geen voorverpakt eten en drinken kopen als ik onderweg ben. Maar stiekem koop ik soms nog een kaasbroodje op het station. En wordt er nog te vaak een drankje neergezet met een rietje erin, omdat ik ben vergeten te zeggen dat ik dat niet wil.

Ook van boodschappen doen kan ik enorm balen. Ik heb geen rijbewijs. Dat betekent dat ik voor een groot deel aangewezen ben op mijn fiets of openbaar vervoer. De wekelijkse boodschappen doen we met de auto. Maar daarvoor gaan we meestal naar de supermarkt en daar vind je nog zo veel voorverpakt eten. Het liefst ga ik een rondje langs de groenteboer, de kaasboer en naar Ekoplaza (for the record: de stad is zeker 20 minuten fietsen of met de bus – met 2 kinderen en zware boodschappen).  Maar dat is het makkelijkst als vriendlief met de auto mee kan en in het weekend is het beredruk in de stad. Geen pretje om met kleine kinderen boodschappen te gaan doen, van adresje naar adresje. Zeker niet als het slecht weer is.

Voor mijn kinderen ben ik toch ook streng?

Smoesjes? Misschien wel. Want waar een wil is, is toch immers ook een weg? Voor mijn kinderen ben ik ook streng: Ik instrueer Eli al dat hij nee moet zeggen als ze bij een winkel een ballon aanbieden (zielig!) en mijn mag oudste na lang zeuren 1 pakje kipfilet en 1 (statiegeld)fles ijsthee per week. Waarom ben ik dan niet strenger voor mezelf?

En dan hebben we het nog niet eens over reizen gehad. Want wat voelde ik mij schuldig toen ik afgelopen december het vliegtuig pakte naar Londen, terwijl die afstand ook goed te overbruggen is met de auto of de trein. Het was een weloverwogen keuze, want een lange autorit zag vriendlief niet zitten (hij zou er natuurlijk alleen voor opdraaien en dan heb je niet echt een lekker uitgerust weekend) en de trein werd gewoon echt te prijzig. Maar toch…

Nu mag ik van mezelf zeker 2 jaar niet meer vliegen. En verder echt het liefst zo min mogelijk. Maar hoe doe ik dat nou met al die bestemmingen die nog op mijn verlanglijstje staan: New York, Marrakesh, Lapland? En we willen binnenkort nog naar Valencia en ik wil nog een vriendin opzoeken in Barcelona… Ga ik wel of ga ik niet? Stiekem word ik er soms wel een beetje moedeloos van.

Duurzaam leven

Ik hoop niet dat ik jullie met dit verhaal ontmoedig om ook groene stappen te maken. Integendeel: Ik hoop dat jullie inzien dat het misschien niet altijd even makkelijk zal zijn, maar dat het absoluut de moeite waard is! Ik maak bijna iedere dag bewuste keuzes. En ook al zie je daar niet meteen overal de positieve effecten van, je weet dat je het voor een groene toekomst doet. Duurzaam leven gaat in het begin niet vanzelf. Maar het gaat steeds ietsje beter en we vieren gewoon ieder succes. Hoe klein ook.

En als het even niet lukt? Dan niet te streng zijn voor mezelf, want morgen is er weer een dag.

Is duurzaam leven iets voor jou? Hoe maak jij milieubewuste keuzes?

Voor meer tips over een duurzame lifestyle kun je een kijkje nemen op mijn blog. Wat dacht je van tips voor een duurzame badkamer?